Το Σάββατο 13/6 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με θέμα:«Δημόσιος χώρος, κοινωνικές αντιστάσεις και ανάδυση των κοινών» με ομιλητή τον George Caffetzis. Η εκδήλωση έγινε σε ένα κτήριο του πρώην στρατοπέδου π. μελά το οποίο έχει διαμορφωθεί από την ανοιχτή συνέλευση δυτικών συνοικιών. Μετά την εισήγηση ακολούθησε πολύωρη συζήτηση ενώ μοιράστηκε και το κείμενο που παρατίθεται παρακάτω
Δυο λόγια απ’ την Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών για την εκδήλωση-συζήτηση της 13ης Ιούνη στο παλιό στρατόπεδο Παύλου Μελά – “Δημόσιος Χώρος, Κοινωνικές Αντιστάσεις & η Ανάδυση των Κοινών” με τον George Caffentzis
Ενθαρρυμένοι απ’ τ’ αποτελέσματα της βάρβαρης επέλασης του κεφαλαίου, οι εκπρόσωποι κι οι διαχειριστές της κυριαρχίας δηλώνουν ανοιχτά ότι πράγματα όπως το νερό ή το ρεύμα δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση “κοινωνικά αγαθά”. Έχουν, κατά κάποιο τρόπο, δίκιο – γνωρίζουν ότι έχουν τη στρατιωτική και πολιτική δύναμη να επιβάλουν την αδηφάγα βούλησή τους για τη συσσώρευση ακόμα περισσότερων κερδών ή τουλάχιστον συγκεντρώνουν πολλές πιθανότητες να το πετύχουν. Οι απώλειες των ζωών κι η εξάπλωση της φτώχειας γίνονται αντιληπτές ως κάτι δυσάρεστο ή στη χειρότερη περίπτωση ως απαραίτητος κι αναπόφευκτος όρος για την πραγμάτωση του κερδοσκοπικού τους οράματος. Κι όταν συμβαίνουν αυτά, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι ο χώρος δεν αποτελεί εξαίρεση – είναι εμπόρευμα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα δυο στρατόπεδα του κοινωνικού ανταγωνισμού.
Η Ελλάδα της κρίσης προσφέρεται για μια σειρά από χοντρές μπίζνες απ’ την πλευρά των συμμοριών της οικονομικής ολιγαρχίας, ντόπιων, ξένων και “κοινοπραξιών”. Μπροστά στο στόχο της σωτηρίας της “εθνικής οικονομίας”, όλα έρχονται δεύτερα. Η αριστερή κυβέρνηση δεν κάνει άλλο απ’ το να το υπενθυμίζει διαρκώς: ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός – η μεταβολή στη διαχείριση της εξουσίας δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να αγγίξει την ουσία του πράγματος. Το πολύ πολύ να θέσει σε “ορθολογικότερη” βάση αυτά που πρέπει να πουληθούν, νοικιαστούν ή χαριστούν στις προαναφερθείσες δράκες του κεφαλαίου.
Ο χώρος στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα, το παλιό στρατόπεδο Παύλου Μελά, είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, διεπόμενος απ’ τους παραπάνω όρους. Στρατός και παπαδαριό, δυο απ’ τους ληστρικότερους πυλώνες της εξουσίας στη χώρα, επιθυμούν ν’ αρπάξουν ότι μπορούν από τούτο το οικόπεδο-φιλέτο, στην καρδιά των δυτικών συνοικιών της Σαλονίκης. Είναι συνηθισμένοι να δέχονται τα δώρα που επί δύο σχεδόν αιώνες τους κάνει ένα κράτος, με το οποίο διαπλέκονται με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο. Το απαιτούν, δικαίως θα μπορούσε να ειπωθεί, ως αναπόσπαστα κομμάτια του “εθνικού κορμού”, μην έχοντας συνηθίσει να συναντούν εμπόδια που τους κόβουν την όρεξη (οι αυθαίρετες κατασκευές απ’ την πλευρά των παπάδων κι οι παρενοχλήσεις που δέχονται απ’ τους καραβανάδες οι κινήσεις πολιτών στο στρατόπεδο Καρατάσου είναι ενδεικτικά παραδείγματα) – κι οι λογαριασμοί τους φουσκώνουν, μαζί μ’ αυτούς των εργολάβων συνδαιτυμόνων τους στο τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού – Οι ιδιώτες ξερογλείφονται με τη σειρά τους. Τι καλύτερο από ένα εμπορικό κέντρο τύπου Mall ή ένα ποδοσφαιρικό στάδιο που θα γεμίσει τις τσέπες των μετόχων (φυσικά, πρώτα στην έννοια τους έρχονται τα “τυχερά” παιδιά των δυτικών που θα βρουν μια 4ωρη κακοπληρωμένη δουλειά, ρίχνοντας τους δείκτες ανεργίας του ΟΑΕΔ);
Οι Δήμοι, αυτά τα χρεωκοπημένα Καλλικρατικά κρατίδια που λειτουργούν περισσότερο ως ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών ντιρεκτιβών της πρωτεύουσας, μπορούν στην καλύτερη περίπτωση να παραδώσουν αποστειρωμένους χώρους “πρασίνου κι αναψυχής”. Στο μεταξύ, διαπραγματεύονται πάνω σε θολές κι αόριστες συμφωνίες που τις προβάλουν σαν “δικαίωση των αγώνων των πολιτών” (αγώνων που κατά τη λογική τους θα πρέπει να καναλιζάρονται αποκλειστικά μέσα απ’ τις δικές τους αδιαφανείς γραφειοκρατικές διαδικασίες), την ίδια στιγμή που αφήνουν να λειτουργούν χωματερές στο συγκεκριμένο χώρο και παραχωρούν με εξ’ ίσου περίεργες διαδικασίες κτήρια σε “φίλιους” συλλόγους. Επιπλέον, απαιτώντας ν’ αναλάβουν τη διαχείριση ενός τμήματος για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ή στη βάση της καλής θέλησης των “τοπικών αρχόντων”, αφήνουν έντεχνα το έδαφος ανοιχτό για μια μελλοντική εμπορική χρήση του χώρου, στο βαθμό και στην έκταση που αυτός θα μείνει ελεύθερος. Και τα καλέσματα στους πολίτες να σταθούν στο πλάι τους, είναι θέμα χρόνου να μετατραπούν σε ανοιχτές απειλές κι ίσως διώξεις, όταν οι τελευταίοι πάρουν πραγματικά την κατάσταση στα δικά τους χέρια.
Οι ιστορικές μνήμες που κουβαλάει το στρατόπεδο -ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, φυλάκισης, βασανισμού κι εκτέλεσης χιλιάδων “εχθρών”- είναι κάτι που ορισμένοι θέλουν να ξεχάσουν ή τους αφήνει παγερά αδιάφορους. Στη ζυγαριά της αξιοποίησης και της οικονομίας, αυτά είναι ζητήματα που δε βαραίνουν κι απομένει στα χέρια άλλων, αυτών που αγωνίζονται με τις δικές τους δυνάμεις, να τ’ αναδείξουν. Η τοποθέτηση μιας επιγραφής απ’ την πλευρά μας στην είσοδο απέναντι απ’ το δημαρχείο της Σταυρούπολης είναι μια αρχή στην πορεία για την ανάδειξη της ιστορικής μνήμης, όμως μένουν ακόμα πολλά να γίνουν.
Θα το ξαναπούμε – ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός. Το κοινωνικό απελευθερωτικό εγχείρημα έρχεται αναπόφευκτα σε άμεση ρήξη μαζί του, μ’ άλλα λόγια με τους θεσμούς και τους ανθρώπους που φροντίζουν για την εφαρμογή των πλάνων του. Μοιραία, σα σχήμα που δηλώνει ανοιχτά ότι αυτός κόσμος έχει φάει τα ψωμιά του εδώ κι αιώνες κι επίσης ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφεθούμε να μας παρασύρει στο σκοτεινό μέλλον που μας ετοιμάζει, οφείλουμε να κάνουμε κάθε διαθέσιμο χώρο ορμητήριο της κοινωνικής αντίστασης και των ανατρεπτικών ιδεών που ευαγγελίζονται έναν καινούριο κόσμο – αυτόν της ελευθερίας και της κοινωνικής ισότητας. Αυτό θα πρέπει να το παντρέψουμε με την ύπαρξη, τη λειτουργία και τις δράσεις μας στον παρόν χώρο.
Σαν πρώτο βήμα, κι αφού έχει προηγηθεί μια σειρά σχετικών εκδηλώσεων, επιθυμούμε να στεριώσουμε ένα χώρο ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους όσους έχουν τη διάθεση ν’ αγωνιστούν, μέσα στο παλιό στρατόπεδο. Θέλουμε ένα χώρο, όχι για να αυτο-διαχειριστούμε τη μιζέρια μας ή για να ξεχνάμε τα προβλήματά μας (όπως προτείνεται μέσες άκρες μέσω των θεσμικών σχεδιασμών περί “αναψυχής” και “ήπιας εμπορικής χρήσης”) αλλά μία βάση, στην οποία θα κουβεντιάζονται ζητήματα τοπικού ή γενικού ενδιαφέροντος με σκοπό να λυθούν. Επιθυμούμε ένα χώρο που θ’ αποτελέσει εστία κοινωνικής αντίστασης, κόντρα στα πλάνα που αφορούν το ξεπούλημα του παλιού στρατοπέδου ή την παράδοσή του σε επιχειρηματικά συμφέροντα, με όποια μορφή κι αν αυτά καλύπτονται. Απευθύνουμε κάλεσμα στους ανθρώπους που συμμερίζονται τις ιδέες μας για την από κοινού δημιουργία και το στήσιμό του. Θέλουμε ν’ αξιοποιήσουμε τα παρατημένα κτήρια και να μετατρέψουμε ένα απ’ αυτά σε κέντρο ζυμώσεων και δράσης των ανθρώπων των γειτονικών περιοχών που θ’ αποφασίζουν ομαδικά – κι όχι ένα κτήριο που θα διέπεται από ιδιοκτησιακή λογική, προορισμένο να στεγάσει αποκλειστικά τη Συνέλευσή μας.
Στην κατεύθυνση που περιγράφηκε, θεωρούμε ότι η σημερινή συζήτηση αποτελεί μια καλή αφορμή για την παρουσίαση των προθέσεών μας και ταυτόχρονα μια άμεση ανταπόκριση στα κεντρικά θέματα που πραγματεύεται η εκδήλωση, στο επίπεδο της ευρύτερης περιοχής και με οδηγό τη μέχρι τώρα παρουσία μας σ’ αυτήν.
Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών
Ανοιχτή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών 